Inter w obliczu remuntady

Remuntada, Pasaremos. Specjalne koszulki założone przez piłkarzy Barcy po meczu z Xerez, histeryczne wręcz momentami artykuły prasowe, zapowiedzi zgniecenia rywala, słowa o tym, że po 90 minutach na Camp Nou znienawidzą futbol i swój zawód, wypowiadane przez Ibrahimovica czy Pique, mobilizacja kibiców, mająca na wszelkie sposoby uprzykrzyć życie gościom. Nikt nie ma wątpliwości, że cała Katalonia jest na maksa nabuzowana przed jutrzejszym meczem rewanżowym w półfinale Ligi Mistrzów. Zmobilizowana i zjednoczona jak onegdaj, gdy witała zdrajcę Figo. Obóz blaugrana stawia sprawę jasno: zwycięstwo albo śmierć. Najspokojniej w tym wszystkim prezentuje się prezydent Laporta. Ale pewnie w środku i tak przypomina wulkan. Oby nie islandzki.

Na tle tym opanowaniem (czy pozornym?) imponuje Inter. Po wyprzedzeniu Romy w tabeli ligowej na twarzach wszystkich, w tym Massimo Morattiego, pojawił się szeroki uśmiech. Mourinho przybrał dziś na konferencji prasowej taktykę luzaka. "Czym wy się ekscytujecie? Dla nas to tylko mecz, dla Barcelony to jakaś obsesja". Taki był mniej więcej sens jego wypowiedzi. Kolejna twarz Portugalczyka, który swój dwumecz z Barcą rozpoczął już dawno temu. Nie tylko, gdy myślimy o tym sezonie.

Z pewnością kamień z serca The Special One wypchnęła wiadomość o ozdrowieniu (jak zwykle, cudownym) Wesleya Sneijdera. Jego brak byłby dla Interu zabójczy. Bez Holendra w składzie Inter z reguły męczy się przeokrutnie, obarczoną gigantycznym ładunkiem bezradności listopadową porażkę nerazzurri na Camp Nou tłumaczono właśnie m.in. brakiem Wesa. Przy zawieszeniu Stankovica, ewentualna absencja Sneijdera zmusiłaby Mourinho do całkowitej zmiany ustawienia. Nie miałby po prostu pomocników do tak skutecznego ostatnio 4-2-3-1. A konkretniej: nikt nie połączyłby formacji ataku z zapleczem.

Bo Holender wprost idealnie spaja ofensywne zagony z tyłami swojej armii. Zabiera często piłkę jeszcze pod własną linią obrony i szybko rozrzuca ją do przodu. Świetnie reguluje tempo gry, świetnie prowadzi kontrataki. Bez Holendra, jego klasy i wizji gry, Inter byłby raczej skazany na wybijankę. Teraz już nie jest. Choć nadal ją ryzykuje.

Dlaczego? Bo Barca na Camp Nou to maszyna do niszczenia rywali. Rzadko zdarza się by blaugrana nie stworzyli u siebie 10-15 okazji bramkowych. Nawet jutro na pewno wykreują co najmniej kilka setek. Na katalońskim lotnisku grają szerzej, pewniej i szybciej niż na wyjeździe. Ciężko się przed nimi obronić. Samuel-Lucio-Cesar. To będzie najbardziej bombardowana z wszystkich stron trójka interistów. Inni będą mieli tylko niewiele łatwiej.

Na pewno nie można dać się zepchnąć do rozpaczliwej obrony. Będzie to o tyle ciężkie, że, po pierwsze, Inter lepiej niż na San Siro już nie zagra i nie zaskoczy już tak mocno przeciwnika. Po drugie, co wynika z pierwszego, Guardiola na pewno przeanalizował już pierwszy mecz i swoje błędy. Po trzecie, Barcelona jest niesamowicie zmobilizowana i naładowana energią. Nie powtórzy się sytuacja sprzed tygodnia, gdzie po golu Pedro osiedli oni na laurach. Ciekawy jestem, czy Mourinho będzie w tej sytuacji potrafił czymś zaskoczyć. W tym sezonie już kilka razy udało mu się to wybornie.

Skład przyjezdnych będzie raczej na pewno identyczny jak tydzień temu. Pewnie niewiele zmieni też Guardiola, któremu za kartki wypadł Puyol i którego sytuacja ta zmusza to sprowokowania bratobójczego pojedynku Milito-Milito. Obaj panowie już raz niemiłosiernie pokopali się w derbach Buenos (Racing-Independiente).

Massimo Moratti przyznał, że to najważniejszy wieczór w jego 15-letniej prezydenturze. Dla wielu fanów Interu, którzy nie pamiętają wspaniałych sukcesów ekipy Helenio Herrery, będzie to najważniejsza noc w życiu.

PS. Oba kluby przeżywają świetny sezon. Jeden z nich może w ciągu kilku dni przegrać praktycznie wszystko. Kolejny paradoks futbolu.


foto: cules.pl