Cliffhanger czyli ranking UEFA rok później

Rok temu o tej porze, pełen nadziei i optymizmu, napomknąłem o konieczności obserwowania rankingu UEFA w kontekście walki o trzecie w nim miejsce między Włochami a Niemcami. Liczyłem mocno, że ci pierwsi nie tylko spokojnie obronią swoją przewagę na sezon 2011/2012, ale i zniwelują stratę na rok kolejny. Włoski "skład" na puchary wydawał się mocny, w tym niemieckim dostrzegałem wyraźnie słabsze ogniwa.

Tak się nie stało. Inter, wygrywając w finale z Bayernem, raczej tylko odroczył wyrok. Wystarczy spojrzeć na aktualną sytuację. Jeśli nie wydarzy się cud, to w sezonie 2012/2013 Włosi będą mieli tylko trzy ekipy w Lidze Mistrzów. Analizując dalej - widać, że będzie tak przynajmniej przed dwa sezony, gdyż za rozgrywki 2006/2007 Italii "odpadnie" aż niemal 12 oczek, przy 9,5 niemieckich.

Pisałem już o tym, ku pokrzepieniu serc, że uważam ligę niemiecką za pozbawioną, poza Bayernem, wielkich firm, przyciągających fanów piłki na całym świecie. Za fajne do oglądania rozgrywki, ale nieprzypadkowo stojące w cieniu "wielkiej trójki" europejskiego futbolu. To wielka przewaga Serie A, przewaga, która powinna za jakiś czas pozwolić przerwać powolny lot opadający i znów wzbić się w górę. W kategorii statystyk zacznijmy od najprostszej rzeczy - włoskie drużyny muszą w końcu poważniej traktować Ligę Europejską, z czym w minionych latach bywało różnie.

To jednak tylko wierzchołek góry lodowej. Calcio to brat bliźniak schorowanego państwa włoskiego, podzielonego historycznie, mocno spolaryzowanego politycznie, podzielonego nawet jeśli chodzi o zasięg efektywnej władzy - z mafią totalnie dominującą w południowej części kraju. Państwo zżera biurokracja, korupcja, niewydolność systemu gospodarczego, obciążonego rozdmuchanymi wydatkami socjalnymi, mocną pozycją związków zawodowych, włoskim lenistwem i wpływami mafii.

Stan futbolu to tylko lustrzane odbicie tych problemów. Obniża się poziom klubów (pojedynczych wybryków - vide Inter Mourinho - nie liczę), kadra zawaliła dwa ostatnie wielkie turnieje, drużyny młodzieżowe zaczynają nie domagać na arenie międzynarodowej (kadra U-21 może nie wyjść z bardzo łatwej grupy), obiekty pustoszeją, gwiazdy starają się omijać Półwysep Apeniński.

O powodach pisałem ja, komentujący tu ludzie, a także wielu znamienitych ekspertów wielokrotnie. Wymienialiśmy: przestarzałe stadiony, złą strukturę dochodów klubów (za mała rola match day, za duża praw TV), niewłaściwą strukturę organizacyjną tychże, nie dawanie szans gry włoskiej młodzieży, włoskie kombinatorstwo, które tak ordynarnie wyszło na jaw, na wielu płaszczyznach, w aferze calciopoli itp. itd.

Zdaję sobie sprawę, że nie wnoszę tym wpisem praktycznie nic nowego do dyskusji. Nie to miałem na celu. Chciałem jedynie podkreślić, że, mimo wszystko, warto śledzić losy włoskich drużyn w europejskich pucharach. I, że dobro calcio, jakkolwiek dziwnie może to zabrzmieć, leży mi na sercu. Prawie tak bardzo, jak dobro polskiego futbolu.