Inter o krok od historii

Niesamowite. Jeszcze jesienią, widząc męki Interu w fazie grupowej Ligi Mistrzów, nie potrafiłem wyobrazić sobie siebie piszącego w maju zapowiedź finału Champions League z udziałem nerazzurri. Męki z Dynamem Kijów i Rubinem Kazań oraz dotkliwa i bezdyskusyjna porażka na Camp Nou wskazywały, że Jose Mourinho nie potrafi przełamać w głowach piłkarzy europejskiego tabu, że graczom tym nadal trzęsą się nogi, gdy słyszą przed meczem słynną melodię. Popełniłem o tym tekst. Życie dopisało puentę. Sądzę, że Inter wygra jutro Ligę Mistrzów i przejdzie do historii futbolu. Jose Mourinho idem.

O smaczkach tego meczu dyskutuje się tak gęsto, że nie trzeba ich chyba specjalnie przypominać. Powrót do Madrytu niechcianych tu Robbena i Sneijdera, praktycznie przesądzona przeprowadzka Mourinho do Realu, wspólna przeszłość Van Gaala i The Special One w Barcelonie i małe prowokacje tego pierwszego ("Mourinho myśli głównie o obronie, ja chcę grać piłkę, która podoba się fanom"). Czy wreszcie walka o ranking UEFA i obronę jednego miejsca w Lidze Mistrzów dla Italii.

Ja, przede wszystkim, chciałbym zdjąć czapkę z głowy przed oboma trenerami. To wielcy fachowcy. To, w jaki sposób Van Gaal ograł Juventus i Manchester znamionowało geniusz. Bayern to jego idealna nieomal kreatura, dorównująca doskonałością Ajaxowi z lat 90-tych. Maszyna, w której wszyscy wiedzą co mają robić na boisku. Wygrane 4-1 spotkanie w Turynie było popisem futbolu totalnego, sposób w jaki Bayern zdominował Lyon był niepowtarzalny. Szczególnie uderzała ta różnica klas w momencie, gdy Bawarczycy musieli radzić sobie w "10" po wykluczeniu Ribery'ego. I grali z Francuzami w dziadka.

Ribery'ego jutro zabraknie, ale Holender wymyśli jakiś godny sposób na załatanie tej luki. Ivica Olić dorównuje w tej edycji LM samemu Rooney'owi. Genialne szarże Arjena Robbena sieją panikę w każdej linii defensywnej świata, a Thomas Muller potrafi strzelić gola w każdym momencie. Bayern jest szczególnie groźny na flankach, które są kołem zamachowym gry ofensywnej tej drużyny, szczególnie wtedy gdy do akcji podłączy się z tyłu Philip Lahm. Nawet pod nieobecność Ribery'ego to stamtąd, ze skrzydeł, powinno przyjść wielkie zagrożenie. Największe nadejdzie z ławki rezerwowych. Tam gdzie zasiądzie Louis Van Gaal.

Jego vis a vis, niepokorny uczeń i jutrzejszy rywal też ma za sobą niesamowity sezon. Zdobył, podobnie jak Van Gaal, dublet, jutro może zaliczyć historycznego hat-tricka. Wielokrotnie pisałem tu o Interze, o jego sposobie gry, o plusach i minusach. Powtórzę tylko - szacunek dla Mourinho za to, że pokazał wiosną w pucharach Inter odważny, nie padający przed nikim na kolana. Rewanż z Chelsea i dwumecz z Barcą był majstersztykiem jego i jego ekipy. Nie rozumiem ludzi, którzy tego nie widzą i nie doceniają.

Filozofia trenerska obu panów ma, mimo oczywistych różnic, wiele punktów stycznych. Pressing, wymiana pozycji, opieranie drużyn na silnych fizycznie, wybieganych graczach, nacisk na grę bocznymi sektorami boiska, konieczność włączania się środkowych pomocników w akcje ofensywne, wymienność pozycji. I przede wszystkim - stawianie drużyny ponad jednostkami. Samuela Eto'o tak mocno pracującego w defensywnie zobaczymy tylko u Mourinho. Albo u Van Gaala, który zdążył już skasować przecież Lukę Toniego. Jutro panowie ci rozegrają swoją partię szachów. Zwycięży ten, który przechytrzy rywala. Jak ma zagrać Inter? Ma zagrać swoje. Konsekwentnie. Tak jak w derby Mediolanu, jak z Chelsea i z Barcą. Liczę, że Mourinho wymyśli coś "ekstra".

Gra toczyć się będzie jutro o historię. Tylko Ernst Happel i Ottmar Hitzfeld wygrali Puchar Europy z dwoma różnymi klubami. Ani Inter, ani Bayern, nie wygrały nigdy potrójnej korony. Jutro stanie się historia. I mam dziwne przeświadczenie, że Interowi nie stanie się jutro krzywda. Wierzę w metafizykę, znaki na niebie i ziemi itp. To jest ten sezon, sezon Interu. Sezon, kiedy spełnią się marzenia Massimo Morattiego, kiedy fanom nerazzurri los odpłaci za wiele sezonów europejskich upokorzeń.

Absolutnie doceniam klasę Bayernu. Ale Inter jest drużyną lepszą, mocniej spojoną heroicznymi bojami z Chelsea i Barceloną. Mam wrażenie, że ekipą bardziej głodną tego sukcesu, co może brzmieć paradoksalnie w obliczu najważniejszego z najważniejszych finałów. Inter ma większe parcie na sukces, jest twardszy, lepszy w grze obronnej, co w tego typu meczach ma często kluczowe znaczenie. Inter wygra, Mourinho pożegna Mediolan jako "santo subito", a Javier Zanetti wzniesie puchar po swoim 700-setnym meczu w barwach klubu. Piękne podsumowanie pięknego snu.


foto: corrieredellosport.it