Post-derby. Post mortem (Milanu)

Zgodnie z obietnicą kilka poderbowych refleksji:

1) Inter wygrał zasłużenie i "zabił" sezon. Takiej przewagi już nie straci, zresztą dlaczego miałby to zrobić, skoro wczoraj udowodnił swoją wyższość nad jedynym w miarę godnym konkurentem. Nerazzurri wygrali bo dobrze weszli w mecz, byli agresywny, mieli pomysł na rozerwanie szyków obronnych Milanu (Pandev i Sneijder podwieszeni za Milito i operujący między liniami wroga). Nawet, gdy lider oddał inicjatywę w 2. połowie, to nie ryzykował zbyt wiele. Cały czas miał sprawę w garści.

2) Milan - przeciwnie. Wystraszony, pogubiony, grający strasznie nerwowo. Niezły okres gry mieli tylko między 46. a 60. minutą, gdy stworzyli 2-3 okazje bramkowe. Potem sytuacja ze słupkiem Pandeva była jakby momentem przełomowym drugiej połowy - otrzeźwiła Inter i ponownie wystraszyła Milan. Rossoneri - w przeciwieństwie do lokalnego rywala mają za wąską kadrę! Wypadł Nesta i grał 39-letni Favalli. Grał słabo. Wypadł Pato i okazało się, że siła ofensywna Milanu to odczuła. Nie było wielkiego pola manewru.

3) Dlaczego jednak Leonardo tak długo czekał ze zmianami? Po co trzymał ma murawie 4. defensorów, skoro na ich połowie stał tylko osamotniony Milito? Nie lepiej było zdjąć jednego z nich i wprowadzić Inzaghiego lub Huntelaara? Czego bał się Brazylijczyk? Co miał do stracenia? Gdy z boiska schodził oszołomiony Antonini, byłem pewny, że zamelduje się na nim jakiś atakujący. Tymczasem zobaczyłem wczłapującego na murawę Jankulovskiego, który w tym sezonie (nie tylko w tym zresztą) jest słaby i beproduktywny. I jest bocznym obrońcą a nie piłkarzem ofensywnym. Leonardo wczoraj mnie zawiódł, tak jakby nie udźwignął tego meczu. Nadal jednak uważam, że jego nominacja na stanowisko szkoleniowca była celnym strzałem. Jedna klęska nie zmienia tej opinii.

4) Triumfował wczoraj Mourinho. Muszę go pochwalić za to, jak grał jego zespół, za to, że miał jakiś pomysł na grę i go realizował. Za to, że od razu zaatakował, stwarzał okazje, do czerwieni dla Sneijdera zdecydowanie dominował. Tercet Cambiasso-Zanetti-Muntari nie budził przed meczem mojego zaufania. Tymczasem wszyscy trzej gryźli trawę i rąbali aż wióry leciały. I tak mieli grać, o czym pisałem przed meczem. Kolejny plus za to, że poczekał 60 sekund ze zmianą Pandeva. I kolejny za wybuch euforii pod koniec meczu i nakłanianie fanów do standing ovation dla swoich pupili. Wczoraj na to zasłużyli.

5) W Interze indywidualną cegiełkę dołożył każdy. Ja najwyżej oceniam Milito. Pisałem przed sezonem, że to świetny, kompletny napastnik i znakomity zakup. Wczoraj zdobył gola, kapitalnie utrzymywał się przy piłce i ją rozgrywał. Myślę, że Argentyńczyk będzie królem strzelców Serie A. Fajnie gra też Pandev. Na razie jedzie na świeżości, obawiam się, że wkrótce może spuchnąć fizycznie. Ale na dniach wróci też z Afryki Eto'... W Milanie minus dla większość piłkarzy. Ronaldinho miał naprawdę świetne zagrania, ale on miał w tym pojedynku zrobić różnicę. Nie zrobił. Źle grała obrona, Abate wyglądał momentami jakby nie wiedział gdzie się znajduje. Irytowały bezcelowe wrzutki Beckhama.

6) Sędzia. Nie panujący nad meczem, dający kartki na faule na nie niezasługujące, nie dający ich za brzydkie wejścia. Sporo błędów, nie było np. faulu na Maiconie, po którym padł drugi gol. Dyskutowałbym nad czerwoną kartką dla Sneijdera. OK, zachowanie niesportowe. Ale taka decyzja może ważyć na losach meczu, scudetto. Warto czasem zastanowić się zanim wyjmie się kartonik za niesportowe (ale czy aż tak?) postępowanie. Słusznie zauważył po meczu The Special One - taki Totti zachowuje się tak często, a kartek nie dostaje. Czekam więc, aż pan Rocchi wyrzuci kiedyś z boiska, którąś ze "świętych krów calcio". Podejrzewam, że się nie doczekam. Nie rozumiem dlaczego np. Maldini czy Totti, przy całej dla nich sympatii, mogli lub mogą sobie pozwolić na więcej? Za zasługi leży się przecież na Powązkach.

7) Co dalej? Inter spokojnie podryfuje po scudetto. Obawiam się jednak, że nawet powtórzenie wczorajszej jakości i intensywności gry może nie wystarczyć na Chelsea. Obawiam się też, że porażka ta może być sporym ciosem dla Milanu, może zachwiać ich pewnością siebie, którą imponowali. Lepiej niech patrzą za plecy, bo Roma wcale nie żartuje.

W pozostałych meczach zaimponowali właśnie giallorossi. Charakterem, jakością grupy, którą tam stworzono. Mecz w Turynie układał się na remis, ale gospodarzom nic ostatnio nie wychodzi, tracą dziwne gole, są jacyś nieskoncentrowani, mają powiązane nogi. Romie natomiast wychodzi niemal wszystko. Wszystko ma swój koniec, ale jak na razie to Ranieri mógł pokazać figę z makiem panom Secco i Blancowi. Rytm na puchary utrzymało też Napoli, w przeciętnym stylu wygrywając w Livorno (gdzie z pracy wyleciał Serse Cosmi) oraz Palermo, odrodzone pod pieczą Delio Rossiego. Fiorentina poległa z nimi 0-3, viola są ostatnio w złej dyspozycji.

Wykrystalizowała się grupa ekip, które stoczą zaszczytną walkę o utrzymanie. Siena jest już praktycznie jedną nogą w grobie. Tabela nie kłamie, z Cagliari nie potrafili nawet wykorzystać gry w przewadze. Lazio w marnym stylu zremisowało z Chievo, a kibice chcą wywieźć na taczkach Lotito i Ballardiniego. Trudno im się dziwić. Atalanta i Livorno przegrały w równie kiepskim stylu ( z Genoą i Napoli). Szczególnie amaranto to dla mnie ekipa za słaba na ligę. Wygrała Bologna (i to z Bari). To dość solidna ekipa, gra brzydki futbol, ale skutecznie ciuła punkty. Wreszcie Udinese, które wskrzesiło ligowego Łazarza, czyli Sampdorię. Wygrała tylko Catania, ze staczającą się w dół klasyfikacji Parmą. Grę o życie czas zacząć. To, że wezmą w niej udział Lazio i Udinese jest dla mnie szokujące.


foto: corrieredellosport.it